Life & love is not about the ones we love

(English translation is under the Dutch version)

Life & love is about the ones who love us and who are willing to walk that extra mile when it is necessary.

Voor weken is het al stil op mijn blog. Ik weet nu wat schrijvers ervaren wanneer ze last hebben van een enorme writers block. Te veel emoties gierden door mijn lijf; enorm verdriet/rouw, woede, onmacht om door te kunnen dringen bij mezelf en bij de ander, vechtlust en toch niet op willen geven, hoop.
Deze emoties werden afgewisseld met periodes van veel rust, reflectie, dansen, onbedaarlijk lachen om niets met de drie Peak-toppers, serieuze gesprekken over relaties, familieleven, het leven en natuurlijk keihard werken.

In deze periode van totaal niet kunnen uiten wat ik eigenlijk allemaal wèl te zeggen heb, in deze periode waarin ik totaal niet kan vertellen wat gedrag en hetgeen gezegd is allemaal teweeg heeft gebracht in positieve zowel als in negatieve zin, kom ik er des te meer erachter hoe belangrijk het voor mij is om me te kunnen uiten. Uiten zodat ik daarna kan loslaten en in een gezonde flow verder kan.

Taal en mij kunnen uiten, verbindt mij onlosmakelijk met anderen. Gekgenoeg kom ik er nu in de bergen pas achter dat ik van kinds af aan al, totaal gefascineerd ben geweest van talen en alles wat daarmee te maken heeft. Als ik me bedenk dat er ongeveer 6.800 levende talen en 41.000 alternatieve taalnamen en dialecten op deze aardbol zijn, waarvan er 2.261 gebaseerd zijn op een geschreven systeem en de overige alleen maar bestaan in gesproken vorm, dan ben ik blij dat ik uit het bouwjaar 1976 kom en nog een mooie leerweg te gaan heb.

Ik ben me altijd al bewust geweest van het feit dat wat ik uit, dat dat een indruk achterlaat die niet gemakkelijk uit te wissen valt. Ik realiseer me dat sommige dingen gezegd dòòr mij en TEGEN mij, soms pijnlijk konden zijn, soms heel diep rakend, soms onbegrijpelijk, soms juist heel duidelijk. Voor mij is taal, mij kunnen uiten, mij mogen uiten, gehoord worden en elkaar daardoor dus beter begrijpen, altijd al belangrijk geweest. Het lijkt ook wel of het door de jaren heen steeds belangrijker wordt. Misschien ook wel omdat de mensen om mij heen met wie ik bewust contact aanga, voor mij ook steeds belangrijker worden. Voor mij geldt dat zolang ik me nog uit naar diegene, dan is dat puur omdat diegene er voor mij toe doet. Zodra ik stil word, niet meer reageer kan dat twee dingen betekenen; of, ik ben nog niet klaar om mij te uiten, of, ik heb de stekker eruit getrokken en wil de verbinding niet meer aangaan, omdat er totaal geen begrip, wederzijds respect of liefde meer is.

De mooiste en diepst rakende momenten zijn die momenten geweest waarin ik juist totaal de speektaal niet sprak. Waarin we als mens alleen nog maar non-verbaal en via aanraking met elkaar kunnen/konden communiceren. Hierbij denk ik meteen weer terug aan het dorp waar ze nog nooit een blanke gezien hadden. Of aan het moment waarop ik naast ome Piet en/of oma zat, die stervende waren en waarbij we alleen nog maar via handen vasthouden de laatste ‘ woorden’ mochten uitwisselen. Of aan het moment wat nog maar zo recent is en zo vers is, de communicatie tussen Juan en mij; beiden totaal afhankelijk van non-verbale communicatie en beiden een nieuwe taal lerende. Voor altijd diepgeraakt in mijn hart, op een plekje waar niemand aan mag komen.

Het gezegde ‘spreken is zilver, zwijgen is goud’, is waar. De meeste pure en meest diep rakende vormen van communicatie vinden alleen plaats als je je mond niet gebruikt en als je oren niet kunnen horen/verstaan. Als je echt stil bent en als je echt dat durft binnen te laten komen wat er geuit wordt; zonder oordeel (projectie/voorgeschiedenis), pas dan verbindt je je. Dit is de verbinding die ik aan ga zoveel als mogelijk met de mensen om mij heen, omdat dit een vorm is die de essentie weergeeft van de ziel.

Er zijn een aantal mensen in mijn omgeving die heel goed zijn in het ‘ontvangen’ van de boodschap. En dat zijn mensen die mij dan ook midden op een dag of nacht opbellen en mij hetzij waarschuwen, hetzij mededelen wat zij ‘ontvangen’ hebben. Venky, William en Remy hebben mij bewust gemaakt hoe sterk communicatie kan zijn, ook al zijn we niet in dezelfde tijdszone en leven we duizenden kilometers van elkaar vandaan.

Naast dat taal mij kan ontroeren en diep kan raken, zorgt taal ook voor de nodige humor in mijn leven. En daarin ontbreekt het niet in mijn familie, noch bij mijn vrienden, noch in mijn werkomgeving. Zo ook dus niet in Zwitserland.

In het gebied waar ik momenteel verblijf, houden ze van lurken. Een beetje lurken hier een beetje lurken daar. En wat het hier betekent, is toch echt iets anders dan in Nederland. Hier betekent het “kijken”, terwijl in Nederland het “sabbelen, zuigen” betekent… tja…

Twee jaar geleden kreeg ik het hotel waarin ik werkte totaal stil en plat toen ik antwoordde op een voor mij doodnormale vraag met een doodnormaal antwoord. Althans in mijn optiek.

“Hast du gut geschlafen Patricia?’ ‘Nachbar, bitte, wenn Sie im Mittag bitte nicht so viel üben und nicht so viele blasen auf Ihre Trompetteke, dann habe ich auch Ruhe, und kann ich schlafen’…

(Vrij vertaald: ‘Heb je vanmiddag goed geslapen Patricia?’ ‘Nou, buurman, alstublieft, als u nou eens een keertje niet zo veel oefent en hard blaast op uw trompet, dan heb ik ook een keer rust, en kan ik slapen’…)

Wat ik niet wist, is dat ik met een bloed serieus gezicht deze man het meest shockerende antwoord gegeven had, die een mens zich maar kan bedenken. Ik had hem aan een compleet volle bar geantwoord dat hij niet zo’n hard moest oefenen en niet zo’n harde blowjob op zijn trompet moest geven, dat ik dan pas rust had en dan pas normaal kan slapen…. Pas toen mijn collega mij even naar de receptie riep, en mij vroeg of ik wist wat ik eigenlijk geantwoord had, wist ik hoe laat het was.

Floriaanse spraakverzwabberingen komen ook voor. Een beschamend moment, toen ik onlangs een ietwat oudere man (50) hielp. Britten schromen niet om ongeacht leeftijd toch een poging te doen om te flirten. Het kan natuurlijk ook gekomen zijn omdat deze man thermo ondergoed nodig had, maar toch. Het feit blijft, dat ik spullen wil verkopen en ik bloed serieus blijf in mijn rol. Na alle kleuren van de winkel gepast te hebben, na zonder pardon te LATEN ZIEN DAT ALLES PAST, ging ik met zijn ondergoed naar de kassa. Nog steeds strak in mijn rol, pak ik alles in en wens ik hem in een overvolle winkel keihard ‘Thank you very much and wish you a lovely UNDERWEAR’ … Twee dagen later staat de man weer binnen; nu met zijn twee zoons. Om deze kennis te laten maken met de vrouw die hem een lovely underwear wenste ipv een lovely weekend.

Wij verkopen small johnnies & large johnnies (op deze wijze getagd door het merk zelf, voor het geval je denkt dat ik het hier ter plekke verzin), refererend aan korte thermals en lange thermals. Hoe vaak ik wel niet mannen het pashokje uit heb zien stappen en de vraag gehad heb, trots en ongegeneerd hun lichaam tentoongesteld…”IS MY SIZE RIGHT?!?!”…. “Ja, jeetje, ik zou zeggen met een ‘small johnnie medium’ kunt u perfect door”…
God alle machtig waar moet ik het zoeken en wat moet ik nog meer zeggen ‘buigt u nog even door uw knieen, strek uw benen, ga nog even zitten, kunt u uw tenen nog raken met uw vingers… ja? Klemt het allemaal niet?!?!? Nou dan zit uw Small Johnny of uw Large Johnny niet te strak hoor, dan kunt u hem zonder problemen gewoon kopen en er zeker van zijn dat u geniet van uw aankoop… nee hij krimpt niet, alleen als u te heet wast… zucht.

Jaren geleden zit ik in de trein naar Cambridge. Het waren mijn eerste stappen in mijn meertalige allerdaags bestaan. Als de man tegenover mij in overvolle maandagochtend trein aan mij vraagt waar mijn reis naar toe gaat, zeg ik hem vol trots, vol vertrouwen en zonder schaamte dat ik bij mijn Beaver op bezoek ga… Het Brits uitgestreken gezicht licht op, en ik zie een lach die onderdrukt wordt. Hij vraagt nog een keer, naar wie ik op bezoek ga en meer gezichten zijn naar mij toegedraaid. En ik herhaal hetzelfde ‘naar mijn Beaver!’ met iets wat meer stemgeluid, want ja, de trein is druk… waarop hij voorzichtig aan mij vraagt ‘ooh wat leuk, weet je toevallig ook wat dat betekent’… waarop ik in al mijn onschuld zeg, jaaaa, dat is een bever…. Pas toen de man mij vertelde wat het nog meer was, wist ik pas wat mensen bedoelen met ‘soms wil je gewoon verdwijnen’…

Kortom, taal-communiceren-boodschap verzenden-interpreteren-ontvangen-en weer terugzenden; het blijft een fascinerend phenomeen.

Nog tien dagen en dan ben ik weer thuis. Ik ben blij dat ik in Zwitserland terugkwam. Ik zag er letterlijk als een berg tegenop. Het moest. Ik moest weg. Fysieke afstand van iemand die mij zo na aan mijn hart stond en waar ik zoveel verdriet om heb gehad. Ik moest weg om op afstand te kunnen helen; in een piep klein dorpje, daar boven op de grote besneeuwde berg. Ik moest die afstand nemen om ruimte te maken zodat nieuwe ervaringen weer toegelaten kunnen worden. Zwitserland was de plek waar ik als laatste hoopte ooit terug te komen, maar wel de beste plek die mij gegeven kon worden.

Voor geen goud, voor nog geen miljoen wil ik hier blijven. Ik ben heel blij als we straks met zijn drietjes aan de girl-road-trip beginnen en de richting Nederland rijden. Ik mis het multiculturele. Ik mis de kunst, de cultuur, het diverse eten, de open-minded-lifestyle, de bossen, de duinen en de zee. Ik ben een zee-mens (dank je pap) en een creatief dans theater mens (dank je mam). Naast deze uiterlijke vormen van vervulling, mis ik op dit moment het meest de fysieke aanwezigheid van mijn familie en loved ones. Ik kan niet wachten om jullie allemaal even om mij heen te hebben, vast te houden en samen tijd te delen (eten, dansen, drankje, verhalen etc.).

Nog minder dan twee weken en ik ben weer thuis!

Life & love is not about the ones we love;
Life & love is about the ones who love us and who are willing to walk that extra mile when it is necessary.

The lesson is learned


Life & love is not about the ones we love;
Life & love is about the ones who love us and who are willing to walk that extra mile when it is necessary.

For weeks it has been quite on my blog. Now I know what writers experience when they suffer of a writers block. Too much emotions ran through my body; tremendous sadness, mourning, anger, incapacity to make myself and the other realise what was happening, hope…
These emotions were followed by tremendous times of rest, reflection, dancing, laughing without any reason with the three Peak-toppers and other seasoners, serious conversations about relationships, family life, life itself and of course tremendous hard working.

In these periods in where it was impossible to express myself in what I wanted to say; in these times in where it was impossible to express what the given behavior and what was said; what positive as well as negative consequences it had… I realized more than ever how important it is for me to express. Expressing so I can let go. Expressing so a healthy flow is able to enter my life. Expressing so we can deepen what is there or not.

Language and the ability to express myself, are making it possible for me to connect with others. Since childhood, I was totally fascinated by everything which is related to languages. On this globe we have 6.800 living languages, 41.000 alternative name languages and dialects, in which 2.261 are based on a written system and all the others are only exhisting in a verbal form. I am happy I have some more years to go on this globe to learn ;)

I have always been aware of the fact that whatever I express, it will leave an impression behind which is difficult to remove. I realise that some things said BY me or some things said TO me, were sometimes painful, were sometimes deep touching, were sometimes not to understand and sometimes very clear.

For me the ability to express myself, to be allowed to express myself, to be heard or listened to is essential to allow us to come closer. Being allowed to express myself and being listened to has become more important over the years. Maybe also because the people around me, with whom I consciously interact, became more important to me. What really represents me is that, as long as I keep expressing myself, it is purely because the person matters to me. The moment I remain in silence, the moment I do not react anymore it has two reasons, 1) either I am not ready to express, 2) the other person doesn’t matter anymore, I unplugged and don’t want to connect anymore, purely because there is no understanding, mutual respect or love anymore.

The most beautiful and deep touching moments are those moments in which I totally did not speak the language. In where we as humans were only depending on non-verbal communication & via touch we managed to communicate. Instantly I have to think about the village where they never saw a white person. Or, when I was next to uncle Piet and/or grandma, who were dying and in where we could only communicate our last ‘words’ via holding eo hands. Or, and that’s a more recent one, the communication between Juan and me; both totally depending on non-verbal communication and both learning a new language; sign language. For ever touched deeply in my heart, on a spot where no-one is allowed to touch it.

The proverb ‘speech is silver, silence is golden’, is true. The most pure and deep touching form of communication will only take place when your mouth is not used and when your ears are not hearing or able to receive. When you are able to be silent, when you are really able to allow that what is expressed to you, to come close, without judgement (projection/history), only than you are able to make a connect. This is the connect I use as much as possible with the people around me. Because this is the connect which reflects the soul.

A few people in my environment are really good in receiving messages. And those are the people who can call me up in the middle of the night/day to warn me, to inform me. Venky, William and Remy made me aware how strong communication can be, even though we are not in the same time zone and even though we are living thousands of kilometers away of each other.

Next to deep touching moments, communication creates a tremendous dose of humor too in my life. Thank god, there is no lack of humor in my family, neither with my friends, neither in the environment I work in.

In the area I am currently live, they love to ‘lurken’. A little bit of ‘lurken’ here, a little bit of ‘lurken’ there. The meaning of the words in Wallis, is totally different than the meaning of the word in The Netherlands. Here it means ‘looking around’, as in NL it means ‘sucking’… tja…

Two years back I was working in a hotel in the same area I am working in now. I managed to get to complete bar dead silent when I answered a normal question with a normal answer. At least that was my opinion…

“Hast du gut geschlafen Patricia?’ ‘Nachbar, bitte, wenn Sie im Mittag bitte nicht so viel üben und nicht so viele blasen auf Ihre Trompetteke, dann habe ich auch Ruhe, und kann ich schlafen’…

(Translated: ‘Did you sleep well this afternoon Patricia’ ‘Naaa, Neighbour, please, if you wouldn’t practice so much and would blow so hard on your trumpet, than I might get some rest and manage to sleep’…)

What I didn’t know, is that with my serious face, I gave this man a very shocking answer. I just told him in a complete full bar, that he should not practice so much and that he should not give his trompet a blow job. That if he stops that, I can finally get some rest and sleep normally… I only realized what I said, after my colleague asked me to come to the reception and after she explained to me what I just said.

An embarassing moment this week was, when I helped a somewhat older man (50). Brits don’t mind (irrespective of their age) to flirt. The fact remains that I want to sell and I remain blood serious in my role. After fitting all the colors in the shop, and, after showing without any shame that his undies fit, I moved his new to buy undies to the checkout. With a serious face I prepared everything. Pretending I did not register any of his flirtatious behavior. And just in the end, when all is cleared, I wish him in a super full shop ‘Thank you very much and wish you a lovely UNDERWEAR’… two days later the same man enters again, this time with his two sons. “Guys this is the lady of the LOVELY UNDERWEAR’… blush….

We sell ‘small johnnies’ & “large johnnies” (these are tagged like by the companies itself, just in case you might think it is me who just makes this up), referring to short thermals and long thermals. Many times men simply jump out of their changing room, proudly and without shame showing their bodies… “IS MY SIZE RIGHT? …. “euh, djee, i would say with ‘a small johnny medium’ suits you perfectly sir”… For Christ sake, where do I have to look and what do I have to say ‘please bend a bit your knees, please sit down, please are you able to touch your toes still… yes?... it is not pressing anywhere?!? Than I can tell you, your Small Johnny or your Large Johnny is absolutely not too tight. You can easily buy it without any problems and you can be assured you will enjoy your new Johnny. Nooooo it doesn’t shrink, unless you wash it too warm…” shy…

8 Years ago I was on my way by train to Cambridge. My first steps into a multilingual day to day life. The man opposite me in the train asked me where I was heading to. Full proud, full confidence and without any shame I am telling him I am going to visit my Beaver. The British serious Monday morning face lights up and a smile is suppressed. Many faces turn towards me while the man asks the same question again. And I repeat the same, only a bit louder as the train was full and he might not have heard me well ‘I am going to visit my Beaver’. He replies softly ‘ooooh how nice, do you by coincidence know what it means’. In all innocence I reply yeah an animal… After the man explained to me carefully what it means more, I realized what people mean when they just want to disappear….

In short, language-communicating-sending message-translating-receiving-and sending again; it remains a fascinating phenomena.

Ten days to go and than I will be home again. I am happy I went back to Switzerland. I was not looking forward to it. I had to. I had to leave Den Haag. Fysical distance of the one I had so close to my heart. I had to be away so I could heal; in a small village, on top of the world on a big mountain. I had to take this distance so I could create space, to allow new experiences to enter. Switzerland was the last place on earth where I wanted to go back to, but honestly confessed, it was the best place I could be.

Not for a million I want to stay here. I am very happy when we three girls are driving back to The Netherlands. I miss the multi cultural life. I miss the art, the culture, the diversity in food, the open-minded-lifestyle, the forests, the dunes, the sea. I am an ocean-girl (thanks dad). I am a creative, dance theatre person (thanks mam). Besides this exterior forms of fullfillment, I am missing the fysical presence of my family and loved ones. I can’t wait to have you all around me, to just hold you and to share some time with you (food, dance, drink, stories etc.).

In less than two weeks I am home again!

Life & love is not about the ones we love;
Life & love is about the ones who love us and who are willing to walk that extra mile when it is necessary.

The lesson is learned!