foutje bedankt, thank u but NO

this message has its translation below!

Vineeth i will be the upcoming period in and around mamallapuram. Just let me know. Pitty we couldnt catch up around bangalore! Sorry!

Al vroeg in de ochtend gaat mijn wekker. Dat mijn telefoon het überhaupt doet op dit tijdstip is mij een raadsel. Het is hier in India al niet anders dan in Nederland. Mijn dagen beginnen bijna altijd pas na 10.00 uur. Maar, soms is het niet anders. En dus volledig op de automatische piloot schiet ik in mijn suridha, doe mijn make-up op en sjok slaapdronken naar het restaurant. Mijn ontbijt bestaat deze ochtend uit twee mini-croissantjes en 1 cakeje. Vers fruit ter compensatie toe. Ik zit op het moment in een zakenhotel. Om mij heen is veel mannelijkheid. ‘Good morning miss, bla bla bla’. LAAT ME MET RUST, ik heb een enorm ochtendhumor. Vroeg opstaan is nooit mijn sterkste kant geweest, laat naar bed gaan daarentegen wel. Demonstratief open ik mijn krant. Alle schijn mee, want in werkelijkheid slaap ik met mijn ogen open en vlieg ik mee op de muziek van Tiësto die hier op de achtergrond draait.

Twee uur later zitten Raman en ik in een jeep richting het Dharmapuri District. In de jeep wordt Tamil gesproken. Zo af en toe vang ik iets op. Maar door het vroege tijdstip kan ik mijn concentratie er niet bijhouden. Dromerig kijk ik naar buiten. Palmbomen, rijstvlaktes, geitenhoedsters, cactussen... De jeep trekt met een behoorlijke vaart verder over het steeds slechter wordende wegdek. Het is vandaag stoffig. Meer als anders. Het landschap krijgt hierdoor een zweem van romantiek. We zijn al ver van de bewoonde wereld en zien zo af en toe een dorpje in de verte. Afgelopen dagen schieten door mijn hoofd.

Van de week zat ik nog in Mamallapuram met bijzonder aangenaam gezelschap tot laat in de avond onder een sterrenhemel te dineren. Samen met Anant (van Moon Rackers) heb ik het voor elkaar gekregen dat 25 kinderen een super lekkere Chicken Briani- en vismaaltijd kregen. Onderweg naar Bangalore reed ik zelf een stuk op de Indiase wegen (misschien onverantwoord, maar ik hou van een risicootje). In Bangalore shop ik me eerst helemaal ziek (het is hier vreselijk koud (30gr) en ik heb geen warme kleren bij me. Geen geintje ik heb het echt koud) om vervolgens in een loungetent met Johan (vriend van Hemant) te gieren van het lachen totdat de tent ons eruit gooit. Zo zat ik gisteren nog in de bioscoop naar Sivajhi te kijken, reed ik in een disco-auto terug naar het hotel. En zo zit ik nu in de auto op weg naar Seetha.

De wegen die naar haar en d’r familie toe leiden zijn aarderood en vaak genoeg niet geasfalteerd. Na 3 uur hobbelen bereiken we de plaats van bestemming. Van de plaggen hutjes van 5 jaar geleden is niets meer te zien. Beide organisaties hebben goed werk geleverd de afgelopen jaren. Volgens M heeft het dorp van Seetha nog 8 maanden bijstand nodig en dan is het project geslaagd te noemen. Draaien de zelfsturende teams, zijn de mensen in staat om zichzelf te ‘bedruipen’, zijn de waterleidingen aangelegd. Seetha werkt sinds een tijdje in een fabriek achter de naaimachine. Een wrang gevoel bekruipt me als ik hoor dat zowel zij als haar familie dat prefereren boven een studie. Ik denk aan Monica en haar zus (2 van de kinderen in het kindertehuis in Mamallapuram) die een moord zouden doen om te mogen leren. Kindjes die zo eager zijn om te leren en die ik het dus ook ontzettend gun om meer van hun leven te maken … Zodra het hier rond is, gaat de geldstroom naar hen toe!

Het huis van mijn foster kindje is nu van steen. Iets verderop steekt de watertoren fier boven de platte daken uit. Ik mag nog niet uit de auto, want de voorbereidingen van mijn fosterfamilie zijn nog niet klaar. Ik speur rond. Oma herken ik. Een meisje in puberleeftijd staat ernaast te stralen. Om de jeep verzamelen zich steeds meer mensen uit het dorpje. En dan mag ik uitstappen. Alvorens ik mag gaan zitten, wordt er een ritueel uitgevoerd. Ik voel me ongemakkelijk, want ik weet totaal niet wat ik moet doen. Gedwee laat ik het maar over me heen komen. De familie is blij om me te zien. Vooral moeder kan haar emoties niet bedwingen. De eerste 10 minuten zijn we allemaal aftastende, maar niet lang daarna neemt Seetha me overal mee naar toe. De school, de tempeltjes, het dorpshuis… In ons kielzog loopt het dorp met geit en al mee. Teruggekomen laat moeders me vol trots zien dat ze speciaal voor mijn komst allerlei Indiase zoetigheden en zalig fruit heeft gekocht. Alles moet ik proeven. Kokosnoten worden uit de boom geplukt en terplekke opengehakt. Nee wordt niet gewaardeerd. Als ik van het hoofd van het districtskantoor verneem dat Raman en ik ook nog een lunch hebben op kantoor, begint de moed me een beetje in de schoenen te zakken. Ik plof zowat. Ik ben nooit een grote eter geweest. Ik ben meer een tapaseter. Hoe is het toch mogelijk dat mensen die zo weinig hebben, zo veel geven? Hoe is het toch mogelijk dat mensen die zo veel hebben, zo weinig geven? Als laatst willen alle vrouwen mij nog in een sari zien. En voor ik het weet, weten 3 vrouwen en zes handen mij in een handomdraai in een sari te wikkelen. Als ik buiten kom, word er gezegd dat ik met deze uitstraling snel trouw. Het is de zoveelste al die het hier in India zegt. Twee wild vreemde mensen hebben me al verteld dat ik binnen twee jaar kinderen heb en dat ik vlug trouw. Het staat in mijn handen geschreven… Nog eenmaal een fotoshoot met de hele familie en dan is het tijd om te gaan.

In de jeep word geïnformeerd of ik een vriendje heb, getrouwd ben of binnenkort ga trouwen. Ik heb daarvoor een aantal scenario’s. 1) Als deze persoon open minded of westers genoeg zijn, beantwoord ik deze vraag eerlijk. Ik neem op de koop toe dat er dan misschien de nodige uitleg volgt. 2) ik kom met een leugentje om eigen bestwil als ik merk dat het gedachtegoed nog iets te traditioneel is of om nasty kerels af te poeieren. Ik vertel dan dat ik een vriendje heb. Dat we volgend jaar gaan trouwen. Dat we zowel een westerse als een Indiase trouwerij houden. Dat al onze vrienden van over de hele wereld komen. Dat we gaan trouwen op een prachtige locatie aan zee met veel champagne en live muziek. Dat we twee jaar later kinderen zullen hebben. Dat laatste is ons namelijk al voorspeld. Dit scenario zorgt ervoor dat een gesprek binnen 5 minuten niet meer interessant is! Tja …

Dit keer beantwoord ik de vraag eerlijk maar kap het gesprek meteen af. Ik ben ontzettend moe. Ben het even beu om continue deze vraag te beantwoorden. Mijn ogen vallen dicht. Twee uur later word ik wakker. Net als in Nederland, slaap ik ook in India veel. Ik heb het echt nodig. Niet omdat ik lui ben, maar omdat ik anders mijn ene been domweg niet meer voor de ander kan krijgen.

De laatste morgen. Raman en ik hebben lol voor 10 in zijn auto. Ik ben echt ontzettend blij met hem als driver. Met een vaartje van 100 km per uur suizen we over een net aangelegde weg. We zingen keihard met de liedjes in de auto mee. Abrupt trapt hij op zijn rem als in ene de snelweg ophoudt te bestaan. Is het dan toch een fatamorgana. Nee ze zijn gewoon gestopt hier met bouwen. Tja, kan ook alleen maar in India. Ook nu weer geniet ik van de Indiase mentaliteit. Ook nu weer lig ik helemaal in een scheur als ik om me heen kijk hoe iedereen laveert tussen diepe kuilen, blubber en enorme plassen. Ieder zijns weegs zoekende. Ieder in zijn eigen tempo wat leidt tot geweldige taferelen. ZONDER blikschade overigens. Ik vind dit land geweldig grappig in zijn doen en laten.

Eindelijk komen we aan in Mysore. Een stad die ik prachtig vind en waarvan ik vorig jaar al hoopte dat ik daar nog een keertje naar toe zou kunnen gaan.
Een ayuvedisch retreat. Daar had ik mezelf op getrakteerd. Tja, als je niet gekieteld wordt, moet je jezelf kietelen! Grof geld heb ik ervoor betaald. Een zodanig bedrag dat ik daar ook meer van verwachtte dan een kamertje waarbij ik al binnenkomend meteen met mijn neus op het keiharde plankenmatrasbed gedrukt werd en een douche boven de plee. Giftig werd ik toen ik even later over het terrein liep om tot de verbazingwekkende ontdekking te komen dat meer dan de helft nog onder constructie was. Personeel in overvloed maar zeer weinig klanten. Kilometers van de bewoonde wereld in een zwaar overprijsd retreat. Dutchie voelde zich genaaid!!! En als Dutchie zich genaaid voelt en ook nog eens verreisd is, is ze niet meer zo geduldig, is ze niet meer zo lief. Binnen het uur had ik besloten niet meer daar te blijven. Geen nacht. Helemaal niets. Na een gesprekje met de marketingmanager (die ervan overtuigd was dat ik na 1 nachtje echt niet anders meer wilde dan blijven) eiste ik een taxi naar Mysore. Ze had het lef nog om tegen me te zeggen dat ik niet het volledige bedrag terug kreeg van hetgeen ik geboekt had. Ik siste haar toe dat ze dat wel kon vergeten dat ik hier een uur was en dat ze maar contact op moest nemen met mijn touroperator.

En zo reed ik weer terug naar Mysore. Op naar mijn vriendinnetje Careen die daar ook redelijk verreisd zat te wezen. De kamer die we samen deelden was net zo ‘goed’ als de kamer in het zogenaamde prachtige retreat. Alleen hier betaalde ik 200 rps per nacht voor en vond ik het prima. Omgerekend nog geen 5 euro en niet 800 in totaal die ik in de bouwput genaamd Indus Valley Ayuvedisch Retreat kwijt was.

We hebben paars gelegen van het lachen de afgelopen dagen. Met zijn tweetjes reizen is toch veel leuker. 1x Blond en 1x bruin zorgt voor veel aanspraak op straat en daar we er echt zo ongelooflijk tabak van hadden, kwamen we vanuit alle hoeken van de wereld. ‘Where are you from?’ From Brasil, from France, from italy. We zijn acteurs, voetbalvrouwen, journalisten, televisiesterren, etc.etc. Tuktukdrivers die in eerste instantie denken dat ze die twee leuke chickies wel ff-tjes lekker kunnen afzetten, maar daarna niet weten hoe hard ze ons moeten lozen als we zo ongelooflijk debiel doen in het karretje. Tja, ben je alleen dan heb je lang niet zo’n grote bek. Met zijn tweetjes ben je toch wat sterker ;)

’s Avonds hebben we gegeten bij een restaurantje waar ik vorig jaar contact gelegd had met de manager. Hij was verrast me te zien en wist precies te vertellen hoe lang geleden het was dat ik bij hem was komen eten. Hij had de foto van hem en mij uitvergroot in zijn huis hangen. Tja, geeft te denken! Careen en ik hebben onze buiken rond gegeten en twee liter kingfisher naar binnen gewerkt. Geweldig slaapmiddel! Rozig van onze avonturen die dag en nog nalachend over de tuktukdrive-in (prepaid tuktuk taxistandplaats) vallen we in slaap.

Gisteravond (zondag) zijn we in chennai aangekomen. 7 uur treinen achter de rug. Hemant en johan pikten ons op van het station om vervolgens met zijn allen nog lekker op stap te gaan. Wat een avond, wat een gezelligheid. Ijsjes eten, drankje drinken en gewoon heerlijk in mijn westerse kleding kunnen lopen. Ik hou van Chennai! Vanmorgen hebben we geshopt totdat we er bij neer vielen. Zo zalig! Amerika is goedkoop, maar hier is het geweldig! Wat een walhalla voor mij!

En nu, nu zit ik weer in Mamallapuram. Te genieten van de rust en de luxe die ik eigenlijk al eerder verwacht had. Het is inmiddels donker, de kikkers houden hun concert, de vleermuizen vliegen in het rond en ik heb honger de bonger. Alweer. De curries komen mijn neus nog niet uit, dus ik ga weer lekker smikkelen!

Lieverds, lief om al die berichtjes te lezen. Fijn om jullie belevenissen via de mail te vernemen. Zalig om jullie straks weer in levende lijve te zien! Maar sta niet raar te kijken als mijn ticket voor december wederom geboekt is! Hugs and kisses, love, Trisha------------------------------------
Early in the morning my alarm goes off. It’s a riddle for me how my phone is able to work at this time of the day. It’s the same in India as it is in Holland. My days are starting after 10.00h in the morning. But sometimes life is tough. So, completely automaticly I dress myself in a suridha, do my make-up and still sleeping I walk downstairs to the restaurant. My breakfast exists of twee mini-croissants and 1 little cake. Fresh fruit for compensating the sweet things. At this moment I am staying in a business hotel. Around me too much musculanity. ‘Good morning miss, blab la bla’. LEAVE ME ALONE, I’m having a real bad mood. Getting up early has never been my strongest point, getting to bed late in the evening suits me much better. I open my newspaper and start reading. Nothing is what it looks like, cause in reality I sleep with my eyes open and fly away on the music of Tiësto.

Two hours later Raman and I are heading up in a big jeep to the Dharmapuri District. On the way only Tamil is spoken in the car. Sometimes I am able to catch some words. But due to the early time this morning, I am not able to concentrate. I am looking outside and dream away. Palmtrees, riceacres, goats with their guards, cactuses… the jeep moves on – quite a high speed -over the road which becomes worse more and more. It’s dusty today. More than other days. The landview gets a bit misty and gives me the romantic feelings back. We are already far away from the living world. Sometimes we see a little village. Last few days are running like a movie through my mind.

Just a couple of days ago I was in Mamalla. With very pleasant company I had dinner under a unclouded heaven full with stars in a beautifull resort. Together with Anant (of Moon Racker restaurant) I was able to serve 25 childrens chicken briani and a fishmeal. On the way to Bangalore I drove the car (maybe a bit risky, but I like to take some risks). In Bangalore I shopped till I dropped. It’s terrible cold for me in Bangalore and I needed some warm cloth. I lounged with Johan (a friend of Hemant) in a fancy club until they threw us out. And yesterday I watched a movie ‘sivaji’, drove back in the disco-car. And now, now I am on my way to Seetha.

The roads to Seetha and her family are earth-red and often not paved. After 3 hours driving we reach our destination. The little huts where she used to live in, 5 years ago, aren’t there anymore. Both organisations has done some good work during the last couple of years. According to the Indian organisation Seetha’s village needs approximately 8 month financial support and than the project can be closed successfully! All teams are able to work standalone, all people are able to help themselves, watersupply will be everywhere… Recently Seetha works in a factory, sewing. A nasty feeling appears in my stomach. Her family and she are preferring money above study. I think about Monica and her older sister (2 of the children in the orphanage in Mamallapuram). Two children who would like to do everything to get an opportunity to study. Two sisters who are so eager to learn and whom I really want to see flourishing and developing … As soon as this project is done, the money will go to them.

The house of my fosterchild is made of stone now. I am not allowed to get out of the car. Some preperations has to be done. I look around. Granny I recognize. A girl in puberty is standing next to her and shines like a little star. Around the jeep, more and more people gather and we stare at each other, like we are in a zoo. Finally I am allowed to get out of the car. Before I am able to sit, a ritual is done. I feel a bit uncomfortable, because I do not know how to behave during this ritual. I don’t know the habits. Silently I undergo the process. The family is happy to see me. Especially Seetha’s mum. She is not able to control her emotions. The first 10 minutes we are all a bit shy, but not long after, Seetha shows proudly her village… and while we walk the whole village follows us. The family bought all kind of sweeties and I am not allowed to say no. Everything must be tasted. Coconut is cut out of the tree, some kind of sweet – for me unknown fruit – is picked and made ready while I wait. I’ve never been a big eater, so not long after I feel stuffed like a turkey. I start to panic when I hear the districts manager made a big lunch for us too. After showing the village the ladies wanted me to wear a sari. Before I can answer, already 3 women and six hands are weaving me in a sari. When they push me out of the house, some people say that when I look like this, a will soon marry. It’s not the first time people say this to me. Already two complete strangers told me I will have children within two years and I will mary soon. It’s written in my hands … One more time a photoshoot with the family and than it’s time to go!

While driving back to the office, they start asking if I have a boyfriend, if I’m married or will be married soon. I have some scenarios prepared for that. 1) When the people are open minded and western enough, I answer honestly. It’s ok that it will take some time for explanation. 2) I tell a little lie when I feel that the ideas are more traditional or to get rid of nasty men. I tell them that I have a boyfriend. That we are getting married next year. That we will have a western as well as an Indian. That all our friends from all over the world will come. That we will marry on a beautiful location near the sea with lots of champagne and live music. That we will receive children within two years because it’s already predicted to us…. This scenario usually will end the conversation within 5 minutes… Tja….

This time I answer honestly, but do not leave much space for more questions. I am terrible tired. I am sick of constantly answering the same questions. My eyes are to heavy and two hours later I wake up. Just as in Holland, also here I sleep very much. I really need it. Not because I am lousy, but when I don’t listen to that feeling, I am not able to move my legs any more.

The last morning. Raman and I have so much joy in his car. I am so satisfied and happy with him as my driver. With 100 km/h we drive on a freshly paved road. We sing loudly. Suddenly he pushes real hard the breaks. The road stops existing. Is it a fatamorgana? No, they just stopped pavin git. Tja, this can only happen in India. Thats why i love it here so much. I start laughing real hard, when i look around me. Everybody finds his own way through deep holes, mud and enormous big pools. Everybody in his own tempo, which leads to great views. Without any damage. I love this country in his funny way of acting and living.

Finally we reach Mysore. A beautiful city. Last year i wished to come back here again. Now I am. A ayuvedic retreat. I treated myself on that. When nobody is around to kittle, you have to do it by yourself. Big money I payed for it. So I expected something. And not a room when u open your door, you already fall into your bed and a shower above your loo. I became real mad when I walked around the terrain. Had amazing discovery that more than half of the place is still under construction. Many employees, less guests. I reached miles from the populated area a far overprised retreat.

Dutchie felt herself screwed!!! And when this Duchtie feels like that and above that also a bit overtravelled, she isnt patient anymore, she isn’t sweet anymore. Within a hour I decided not to stay. Not a night. Nothing. After a conversation with the marketingmanager (who was convinced that one night there i really didn’t want to go anymore) I demanded a cab. She had the guts to say to me that I would not get the full amount of money back. Between my teeth I sissled to her that she could forget that. That I only spent one hour and that she could contact my touroperator.
And so I arrived in Mysore. On my way to Careen who also had a ‘nice’ travelexperience. We shared a room and paid 200 rps/4 euro each. It looked the same as my retreat room. Only in my retreat I paid 800 euro for it!!

We had so much joy during the last couple of days. Most of the time purple of laughing. Travelling together is much more fun. 1x Blond and 1x brown gives you lots of attention. Once we’ve had it, we told everybody we were coming from all over the world. ‘Where are you from?’ From Brasil, from France, from italy. We are actrices, footballwomen, journalists, tvstars in Holland etc.etc. Tuktukdrivers who first thought two easy chickies who I can take to my commission route, did not know how fast to get rid of us, because we acted like 2 absolute mentalists in their car. Tja, when u are alone you don’t have such a big mouth. But together you do have more fun ;)

In the evening we’ve been eating in the restaurant of a person I met last year. The manager was so surprised to me and could tell exactly how many month ago I left. The picture made of us, is hanging on the ceiling. Tja, material to think about…. Careen and I ate like two made girls and were drinking beer. Excellent sleeping material. Sleepy of all the adventures and still laughing about the tuktukdrive-in (prepaid tuktuk) we fall asleep.

Yesterday evening (Sunday) we arrived in Chennai. 7 hours in a train. Hemant and Johan picked us up from the train station. And after that we went out. What a night. What a great company. Icecreams, cola and able to walk around in western cloth again. I love Chennai. This morning we shopped until we dropped again. Ate wafels and french fries. VERY NICE! America is cheap, but here is heaven.

And now, now i am in mamallapuram again. Enjoying peace and luxury which I expected to get in Mysore. Its already dark outside, frogs are holding their concert, bats flying around and I am starving again. I still haven’t eaten enough curry, dahl, rice etc.etc., so I m going to have my dinner party.

Sweethearts, it’s nice to read your stories and heartwarming comments. Looking forward to you guys in Holland again. But don’t be surprised if I book my ticket before December again! Hugs, kisses and lots of love, Trisha