Daar boven op die berg!
Door: Patricia Christina de Bordes
Blijf op de hoogte en volg Patricia Christina
18 Februari 2014 | Zwitserland, Zermatt
(for English please scroll down)
“He Trix, hoe zit het met je contract?”
“Eindigt 11 februari aanstaande. Hoezo?”
“Ik heb iets voor je. Denk er even over na.”
En zo geschiedde het. Zwitserland. Again. Ik had afscheid genomen. Twee jaar geleden heb ik gezworen nooit meer terug te gaan naar die enorme scheve tand. Naar het gebied waar de sneeuw je naar verloop van tijd je neus uit komt. Waar de horizon niet te zien is omdat er alleen maar grote grijzen massieve rotsen zijn. Waar de temperatuur beneden mijn comfortzone is. Waar het kneiterhard werken is. Waar koeienbellen klinken (en lamas blaten ;)) Waar de slagermuziek draait en de latinvibes ver te zoeken zijn. Waar de mensen een beetje nors de wereld in kijken in plaats van de open gezellige wijde blik. Waar je de eerste weken bloed snuit, amper een grootje kunt draaien, pijn in je hoofd hebt, gesprongen lippen hebt, kortademig bent en allemaal vanwege het feit dat je van beneden de zeespiegel (“Flachland” zoals ze het hier noemen) naar 1,5 kilometer boven zeeniveau gerezen bent. Waar je van 1 biertje totaal onderste boven kunt zijn omdat alcohol op hoogte toch echt gekke dingen met je kan doen. En, waar je je als Nederlandse en andere ‘gastarbeiders’ altijd die Ausländer blijft en nooit echt opgenomen zult worden in de maatschappij…
Twee jaar geleden heb ik de afspraak gemaakt dat ik nooit meer hier naar toe zou gaan. En toch heb ik nu ja gezegd! Volmondig zelfs uiteindelijk, maar wel met vele dikke tranen! Zie het als een vlucht, zie het als een kattensprong. Voor mij staat als een paal boven water dat dit niet op een beter moment had kunnen komen. Mijn koffers waren dus zo gepakt… nou ja… zo…
1 koffer is niet genoeg. Dat weten een aantal van jullie inmiddels wel. En dus vertrok ik afgelopen zondag NIET met het vliegtuig, maar met de trein. Daar is namelijk serieus over nagedacht. Tony hielp me met sjouwen van een van de koffers. Halverwege het trappenhuis van de Saffierhorst, kreeg ik de slappe lach. Half in het Spaans, half in het Italiaans hoorde ik Tony zich in verbazing mopperend uitdrukken. Ik dacht dat ik in mijn broek plaste van het lachen. Ik ben geen light traveler. Nooit geweest. Ik heb dit keer laarzen, hakken, platte schoenen en open schoentjes mee. Alle soorten broeken, truien, vestjes en shirts zijn ingepakt. Mijn administratie heb ik dit keer thuisgelaten, maar daarentegen is er een strijkbout (!!!) en een koffer vol met electronica, 1 kilo kaas, 2 Peijnenburgontbijtkoeken, 1 Survivalpak (ANOUSH hij is al aangebroken, 100x dank), een schrift om lekker in te schrijven en vele andere vrouwen essentials!
Toen zondag de taxichauffeur mij op kwam aanhalen, waarschuwde ik de man voor zijn rug. Hij vroeg zich af hoe lang mijn reis zou zijn. Hij kon met moeite een lach onderdrukken toen ‘ie hoorde dat ik niet een jaar, maar max 2,5 maand weg zou zijn. Hij wenste me een beetje sarcastisch succes toe, toen hij hoorde dat ik met de trein ging. Ik had als antwoord ‘geen zorgen hoor, ik heb geoefend met het lopen met mijn twee koffers in de woonkamer. Ik kan u vertellen, het ging verbazingwekkend goed met al die wieltjes’…
Mannen begrijpen het gewoonweg niet… of is het toch stiekem omgedraaid. Wij vrouwen zullen nooit snappen dat je maar met twee onderbroeken en twee shirts op reis kan…
Vanaf Utrecht begon mijn avontuur. Naast me in de trein zat een medeseizoener. Al snel deelden wij onze verhalen en kwamen erachter dat wij allebei boven op die berg onszelf terug zullen moeten gaan vinden. Retraite. In Visp stond Fiona mij op te wachten. En net zo hard als dat Tony en de taxichauffeur stonden te lachen om mijn overload aan bagage, zo ook stond Fiona met een grijns op haar gezicht toen ze de twee koffers en de bolletjes tas naar beneden zag komen.
Vanaf moment nummer 1 voelt het goed om hier te zijn. Al pratend, giebelend en geitend doen we onze inkopen en rijden we door besneeuwde dorpen naar mijn nieuwe onderkomen. Ik ben blij dat ik hier ben aangekomen. De omgeving zie ik door totaal andere ogen dan toen ik hier wegging. Het team van meiden is in één woord fantastisch. Zermatt is zoals vanouds Zermatt. Sneeuw en zonnige dagen wisselen hier elkaar af. Het is ontzettend rustig waar ik verblijf. Echt boven op die berg. Alwaar er maar één confrontatie mogelijk is; die met de natuur, die al zijn kracht, pracht en praal uitstraalt. Je voelt je als mens hier soms echt heel nietig. Helemaal als er lawines geschoten worden en de enorme krachten loskomen. En uiteraard de confrontatie met jezelf. Want afleiding van bussen, treins, dans, bioscoop, theater, telefoons, e-mails, sporten, sociale contacten etc. zijn hier (nog) niet.
Ondanks dat ik bij iedere stap die ik hier zet me dankbaar voel voor het moment, ondanks de vele mooie dingen die ik hier zie en mag beleven, ondanks dat ik echt ontzettende momenten van geluk en plezier ervaar, zijn er ook momenten waarin de tranen van verdriet over mijn wangen lopen omdat ik dit niet kan delen met mijn kleine familietje (Arie en Juan) die ik echt nog steeds zo ontzettend kan missen.
Hier boven op de berg. Daar zit ik dan. In reflectie en in een super warm team van ontzettend leuke meiden die allemaal gek genoeg in een soortgelijk schuitje zitten en maar één ding voor ogen hebben: “Hier & Nu. Rust, Balans, Focus. Een peak performance naar onszelf, om vandaaruit sterk geworteld in eigen basis terug te keren en een volgend project aan te pakken!”
From out of the mountains I keep you all posted. I miss you and send you a warm hug. Love you all.
..........................................................................................
“Hi Trix, what is the status of your contract?”
“It will end 11 February upcoming. Why?”
“I have something for you. Think about it”
And that is how it happened. Swiss. Again. I said goodbye. Two years back I had sworn, not to come back here ever again. To the area where the snow gets out of your nose after some time. Where you can’t see the horizon, because you are surrounded by grey big massive rocks. Where the temperature is far below my comfort zone. Where you work tremendously hard. Where the sounds of cow bells is there and where lamas are seen. Where ‘schlager’ music is played and latin vibes are hardly found. Where people are looking a kind of grumpy into the world instead of the open ‘gezellige’ look on their faces (sorry there is no English word for this Dutch word).
Where the first couple of weeks, when you blow your nose – only blood clods get released. Where you have difficulties pooing, where your head aches, where you are constantly short breathed… all due to the fact that you come from below sea level (“Flachland” that’s how they call it here) and you rise yourself to 1,5 kilometer above sea level. Where you become totally weird after consuming one beer, as beer on such a height can really do stuff with you.
And, where Dutch and other foreign employees will always remain foreigners and will never truly be absorbed into the Swiss society…
Two years back I made the agreement that I would not ever come back here. And yet, I said ‘yes’ again!
Nevertheless with big fat tears in my eyes! See it as a great escape. See it as a cat pushed into the corner. For sure, this moment couldn’t be better timed! Therefor my suitcases were packed rather quickly… well…quickly…
1 suitcase was not enough. Meanwhile some of you know me. And so I left, last Sunday, NOT by flight, but by train. I seriously thought about this. Tony helped me with taking one of my suitcases down. Halfway the stairs at the Saffier, I couldn’t stop laughing anymore. I heard Tony softly expressing his wonders and amazement, half in Spanish, half in Italian. I am not a light traveler. Never been. This time I took my boots, my flat shoes, my open shoes, my high heels with me. All kinds of pants, jumpers, vests and shirts. My administration I left at home. (Yes Vera you can congratulate me). But, I took my iron machine (!!!) and a suitcase full of electronica, 1 kg of cheese, 2 Peijnenburg, 1 survivalfoodkit and a note book and many more women essentials!
When the taxi driver arrived at Sunday, I warned the gentle man to be careful with his back. He asked me how long my travel would be. He had difficulties to suppress his laughter when he heard that I wouldn’t stay away for a year, but just for 2,5 month. He wished me luck (a bit sarcasticly), when he heard I would take the train. I answered ‘no worries! I practiced walking with my suitcases in my living room. And, I can tell you, all works surprisingly well with these wheels”…
Men simply don’t understand us women… or could it be the other way around. We women will not ever understand that 2 undies and 2 shirts can be sufficient…
My adventure started after Utrecht. Next to me was another ‘seasoner’. Pretty quickly we shared our stories and we discovered that we have to find ourselves back on top of the mountain. Retraite. In Visp Fiona welcomed me. And just as Tony and the taxi driver, also she started laughing when my two suitcases and the handbag gracefully came down to the arrival hall.
It feels good to be here from the moment I arrived. We did our groceries while talking and giggling. The environment did not change, but strangely enough I do see it with complete different eyes. The team of girls is in one word fantastic. Zermatt stays Zermatt. Snow and sunny days go hand in hand. It is extremely quite where I stay. Really on top of the mountain. And it is here, where there is only one confrontationpossible; one with nature with all its power and beauty. Sometimes you truly feel extremely small. Especially when they start creating lawines. The amount of force which gets released is tremendous. And, ofcourse the confrontation with myself. There is no distraction of busses, trains, dancing, telephones, (movie) theatres, e-mails, sporting, social contacts etc.
Despite the fact that I feel extremely thankful for each moment experienced here. Despite the fact that I am allowed to see so much beauty in nature and allowed to experience great things, despite the fact that I absolutely experience also so much joy and fun, I can not deny that there are moments in where tears of sadness roll over my face because I can not share all this with my little family (Arie and Juan) whom I miss from time to time so tremendously much.
Here on top of the mountain. Here I am. In reflection. In a heart warming team with really great girls. All weirdly enough in an almost similar situation. All with only one aim: “Here & Now. Peace, Balance, Focus. In a peak performance towards ourselves. To get out of this strongly rooted in our own base. To go home to a next project soon”.
From out of the mountains I keep you posted. I miss you and send you a warm hug. Love you all.
“He Trix, hoe zit het met je contract?”
“Eindigt 11 februari aanstaande. Hoezo?”
“Ik heb iets voor je. Denk er even over na.”
En zo geschiedde het. Zwitserland. Again. Ik had afscheid genomen. Twee jaar geleden heb ik gezworen nooit meer terug te gaan naar die enorme scheve tand. Naar het gebied waar de sneeuw je naar verloop van tijd je neus uit komt. Waar de horizon niet te zien is omdat er alleen maar grote grijzen massieve rotsen zijn. Waar de temperatuur beneden mijn comfortzone is. Waar het kneiterhard werken is. Waar koeienbellen klinken (en lamas blaten ;)) Waar de slagermuziek draait en de latinvibes ver te zoeken zijn. Waar de mensen een beetje nors de wereld in kijken in plaats van de open gezellige wijde blik. Waar je de eerste weken bloed snuit, amper een grootje kunt draaien, pijn in je hoofd hebt, gesprongen lippen hebt, kortademig bent en allemaal vanwege het feit dat je van beneden de zeespiegel (“Flachland” zoals ze het hier noemen) naar 1,5 kilometer boven zeeniveau gerezen bent. Waar je van 1 biertje totaal onderste boven kunt zijn omdat alcohol op hoogte toch echt gekke dingen met je kan doen. En, waar je je als Nederlandse en andere ‘gastarbeiders’ altijd die Ausländer blijft en nooit echt opgenomen zult worden in de maatschappij…
Twee jaar geleden heb ik de afspraak gemaakt dat ik nooit meer hier naar toe zou gaan. En toch heb ik nu ja gezegd! Volmondig zelfs uiteindelijk, maar wel met vele dikke tranen! Zie het als een vlucht, zie het als een kattensprong. Voor mij staat als een paal boven water dat dit niet op een beter moment had kunnen komen. Mijn koffers waren dus zo gepakt… nou ja… zo…
1 koffer is niet genoeg. Dat weten een aantal van jullie inmiddels wel. En dus vertrok ik afgelopen zondag NIET met het vliegtuig, maar met de trein. Daar is namelijk serieus over nagedacht. Tony hielp me met sjouwen van een van de koffers. Halverwege het trappenhuis van de Saffierhorst, kreeg ik de slappe lach. Half in het Spaans, half in het Italiaans hoorde ik Tony zich in verbazing mopperend uitdrukken. Ik dacht dat ik in mijn broek plaste van het lachen. Ik ben geen light traveler. Nooit geweest. Ik heb dit keer laarzen, hakken, platte schoenen en open schoentjes mee. Alle soorten broeken, truien, vestjes en shirts zijn ingepakt. Mijn administratie heb ik dit keer thuisgelaten, maar daarentegen is er een strijkbout (!!!) en een koffer vol met electronica, 1 kilo kaas, 2 Peijnenburgontbijtkoeken, 1 Survivalpak (ANOUSH hij is al aangebroken, 100x dank), een schrift om lekker in te schrijven en vele andere vrouwen essentials!
Toen zondag de taxichauffeur mij op kwam aanhalen, waarschuwde ik de man voor zijn rug. Hij vroeg zich af hoe lang mijn reis zou zijn. Hij kon met moeite een lach onderdrukken toen ‘ie hoorde dat ik niet een jaar, maar max 2,5 maand weg zou zijn. Hij wenste me een beetje sarcastisch succes toe, toen hij hoorde dat ik met de trein ging. Ik had als antwoord ‘geen zorgen hoor, ik heb geoefend met het lopen met mijn twee koffers in de woonkamer. Ik kan u vertellen, het ging verbazingwekkend goed met al die wieltjes’…
Mannen begrijpen het gewoonweg niet… of is het toch stiekem omgedraaid. Wij vrouwen zullen nooit snappen dat je maar met twee onderbroeken en twee shirts op reis kan…
Vanaf Utrecht begon mijn avontuur. Naast me in de trein zat een medeseizoener. Al snel deelden wij onze verhalen en kwamen erachter dat wij allebei boven op die berg onszelf terug zullen moeten gaan vinden. Retraite. In Visp stond Fiona mij op te wachten. En net zo hard als dat Tony en de taxichauffeur stonden te lachen om mijn overload aan bagage, zo ook stond Fiona met een grijns op haar gezicht toen ze de twee koffers en de bolletjes tas naar beneden zag komen.
Vanaf moment nummer 1 voelt het goed om hier te zijn. Al pratend, giebelend en geitend doen we onze inkopen en rijden we door besneeuwde dorpen naar mijn nieuwe onderkomen. Ik ben blij dat ik hier ben aangekomen. De omgeving zie ik door totaal andere ogen dan toen ik hier wegging. Het team van meiden is in één woord fantastisch. Zermatt is zoals vanouds Zermatt. Sneeuw en zonnige dagen wisselen hier elkaar af. Het is ontzettend rustig waar ik verblijf. Echt boven op die berg. Alwaar er maar één confrontatie mogelijk is; die met de natuur, die al zijn kracht, pracht en praal uitstraalt. Je voelt je als mens hier soms echt heel nietig. Helemaal als er lawines geschoten worden en de enorme krachten loskomen. En uiteraard de confrontatie met jezelf. Want afleiding van bussen, treins, dans, bioscoop, theater, telefoons, e-mails, sporten, sociale contacten etc. zijn hier (nog) niet.
Ondanks dat ik bij iedere stap die ik hier zet me dankbaar voel voor het moment, ondanks de vele mooie dingen die ik hier zie en mag beleven, ondanks dat ik echt ontzettende momenten van geluk en plezier ervaar, zijn er ook momenten waarin de tranen van verdriet over mijn wangen lopen omdat ik dit niet kan delen met mijn kleine familietje (Arie en Juan) die ik echt nog steeds zo ontzettend kan missen.
Hier boven op de berg. Daar zit ik dan. In reflectie en in een super warm team van ontzettend leuke meiden die allemaal gek genoeg in een soortgelijk schuitje zitten en maar één ding voor ogen hebben: “Hier & Nu. Rust, Balans, Focus. Een peak performance naar onszelf, om vandaaruit sterk geworteld in eigen basis terug te keren en een volgend project aan te pakken!”
From out of the mountains I keep you all posted. I miss you and send you a warm hug. Love you all.
..........................................................................................
“Hi Trix, what is the status of your contract?”
“It will end 11 February upcoming. Why?”
“I have something for you. Think about it”
And that is how it happened. Swiss. Again. I said goodbye. Two years back I had sworn, not to come back here ever again. To the area where the snow gets out of your nose after some time. Where you can’t see the horizon, because you are surrounded by grey big massive rocks. Where the temperature is far below my comfort zone. Where you work tremendously hard. Where the sounds of cow bells is there and where lamas are seen. Where ‘schlager’ music is played and latin vibes are hardly found. Where people are looking a kind of grumpy into the world instead of the open ‘gezellige’ look on their faces (sorry there is no English word for this Dutch word).
Where the first couple of weeks, when you blow your nose – only blood clods get released. Where you have difficulties pooing, where your head aches, where you are constantly short breathed… all due to the fact that you come from below sea level (“Flachland” that’s how they call it here) and you rise yourself to 1,5 kilometer above sea level. Where you become totally weird after consuming one beer, as beer on such a height can really do stuff with you.
And, where Dutch and other foreign employees will always remain foreigners and will never truly be absorbed into the Swiss society…
Two years back I made the agreement that I would not ever come back here. And yet, I said ‘yes’ again!
Nevertheless with big fat tears in my eyes! See it as a great escape. See it as a cat pushed into the corner. For sure, this moment couldn’t be better timed! Therefor my suitcases were packed rather quickly… well…quickly…
1 suitcase was not enough. Meanwhile some of you know me. And so I left, last Sunday, NOT by flight, but by train. I seriously thought about this. Tony helped me with taking one of my suitcases down. Halfway the stairs at the Saffier, I couldn’t stop laughing anymore. I heard Tony softly expressing his wonders and amazement, half in Spanish, half in Italian. I am not a light traveler. Never been. This time I took my boots, my flat shoes, my open shoes, my high heels with me. All kinds of pants, jumpers, vests and shirts. My administration I left at home. (Yes Vera you can congratulate me). But, I took my iron machine (!!!) and a suitcase full of electronica, 1 kg of cheese, 2 Peijnenburg, 1 survivalfoodkit and a note book and many more women essentials!
When the taxi driver arrived at Sunday, I warned the gentle man to be careful with his back. He asked me how long my travel would be. He had difficulties to suppress his laughter when he heard that I wouldn’t stay away for a year, but just for 2,5 month. He wished me luck (a bit sarcasticly), when he heard I would take the train. I answered ‘no worries! I practiced walking with my suitcases in my living room. And, I can tell you, all works surprisingly well with these wheels”…
Men simply don’t understand us women… or could it be the other way around. We women will not ever understand that 2 undies and 2 shirts can be sufficient…
My adventure started after Utrecht. Next to me was another ‘seasoner’. Pretty quickly we shared our stories and we discovered that we have to find ourselves back on top of the mountain. Retraite. In Visp Fiona welcomed me. And just as Tony and the taxi driver, also she started laughing when my two suitcases and the handbag gracefully came down to the arrival hall.
It feels good to be here from the moment I arrived. We did our groceries while talking and giggling. The environment did not change, but strangely enough I do see it with complete different eyes. The team of girls is in one word fantastic. Zermatt stays Zermatt. Snow and sunny days go hand in hand. It is extremely quite where I stay. Really on top of the mountain. And it is here, where there is only one confrontationpossible; one with nature with all its power and beauty. Sometimes you truly feel extremely small. Especially when they start creating lawines. The amount of force which gets released is tremendous. And, ofcourse the confrontation with myself. There is no distraction of busses, trains, dancing, telephones, (movie) theatres, e-mails, sporting, social contacts etc.
Despite the fact that I feel extremely thankful for each moment experienced here. Despite the fact that I am allowed to see so much beauty in nature and allowed to experience great things, despite the fact that I absolutely experience also so much joy and fun, I can not deny that there are moments in where tears of sadness roll over my face because I can not share all this with my little family (Arie and Juan) whom I miss from time to time so tremendously much.
Here on top of the mountain. Here I am. In reflection. In a heart warming team with really great girls. All weirdly enough in an almost similar situation. All with only one aim: “Here & Now. Peace, Balance, Focus. In a peak performance towards ourselves. To get out of this strongly rooted in our own base. To go home to a next project soon”.
From out of the mountains I keep you posted. I miss you and send you a warm hug. Love you all.
-
18 Februari 2014 - 15:55
Naat:
Trixieeee....
Veel plezier, daar boven op je berg :D
Lekker in de lotushouding met een rustgevende mudra.
Maar probeer toch ook een beetje mee te liften met ons oranje goud, want daar krijg je ook energie van ;)
Bis schnell & Grüss Gott am Sontagg
Naat -
18 Februari 2014 - 15:56
Naat:
Ow enne... Zum Geburtstag, viel glück!! -
18 Februari 2014 - 19:15
Patricia Christina De Bordes:
Danke Schattie! Ja, Nederland doet het inderdaad momenteel super goed! Ben er blij mee dat we de wereld weer eens even lekker Oranje-kleuren ;) Dank voor de felicitatie alvast. Ik heb overigens zeer slecht internet bereik. Ik probeer van de week met laptop en al weer bij de Mac te gaan zitten, want daar gaat het namelijk wel goed ;) Kus voor jou en je meissie. luuuuuv.
-
18 Februari 2014 - 19:15
Patricia Christina De Bordes:
Danke Schattie! Ja, Nederland doet het inderdaad momenteel super goed! Ben er blij mee dat we de wereld weer eens even lekker Oranje-kleuren ;) Dank voor de felicitatie alvast. Ik heb overigens zeer slecht internet bereik. Ik probeer van de week met laptop en al weer bij de Mac te gaan zitten, want daar gaat het namelijk wel goed ;) Kus voor jou en je meissie. luuuuuv.
-
18 Februari 2014 - 19:17
Annemieke:
Kippetje....ga toch asjeblieft een boek uitbrengen!
Ik weet niet hoe vaak ik dat nog tegen je moet zeggen....
Liefs,
Annemieke -
18 Februari 2014 - 23:08
Nattie:
Haha, zo te zien ben ik niet de enige die je schrijfsels gepubliceerd wil zien..
Meid, tis watje zegt; Hier & Nu. Rust, Balans, Focus. Daar was je aan toe, anders had je niet ingestemd met 2,5 maand bergen turen.
Voor morgen; drink er eentje; doe ik ook. Op je gezondheid, je balans, je focus en je rust. (ja, klopt; dat zijn er meer dan één...).
Liefs uit het Hans & Grietje-huisje.
Xx -
19 Februari 2014 - 00:04
Michelle:
Wat leuk om te lezen dat je weer in Zwitserland zit. Zo te lezen heb je het nodig. Doe rustig aan meid. Geniet van alle mooie dingen daar en onthoud 'alles komt goed'. En ik kan het weten ;)
Xx Michelle (je mede bewoner voor 5 dagen 2 jaar geleden) -
19 Februari 2014 - 00:04
Michelle:
Wat leuk om te lezen dat je weer in Zwitserland zit. Zo te lezen heb je het nodig. Doe rustig aan meid. Geniet van alle mooie dingen daar en onthoud 'alles komt goed'. En ik kan het weten ;)
Xx Michelle (je mede bewoner voor 5 dagen 2 jaar geleden) -
19 Februari 2014 - 00:04
Michelle:
Wat leuk om te lezen dat je weer in Zwitserland zit. Zo te lezen heb je het nodig. Doe rustig aan meid. Geniet van alle mooie dingen daar en onthoud 'alles komt goed'. En ik kan het weten ;)
Xx Michelle (je mede bewoner voor 5 dagen 2 jaar geleden) -
19 Februari 2014 - 00:04
Michelle:
Wat leuk om te lezen dat je weer in Zwitserland zit. Zo te lezen heb je het nodig. Doe rustig aan meid. Geniet van alle mooie dingen daar en onthoud 'alles komt goed'. En ik kan het weten ;)
Xx Michelle (je mede bewoner voor 5 dagen 2 jaar geleden) -
19 Februari 2014 - 14:24
Patricia:
hey michelle, thanks voor je berichtje. jij ook nog gefeliciteerd he meis!!!
nattie and annemieke: ik weet t ik weet t.... maar hoe???? xxxx -
20 Februari 2014 - 11:55
Sis:
Tjee, what a surprise!!! Weer terug naar de berg!!!
Je zult je redenen wel hebben.....
Whatever you do, wherever you are, take it easy, nobody's running after you......!
Proficiat met je verjaardag en veel geluk gewenst.
XXX Sis. -
20 Februari 2014 - 21:53
Mama Mia:
Wat een schitterend verhaal. We hebben er weer van genoten. Trouwens die taart was ook niet te versmaden denk ik. Het water liep ons door de mond. Maar goed we zijn aan het weight watchen en dan was dat wel een extra moeilijke foto!
Morgen naar de bruiloft en we verwachten veel emoties. Je hoort van ons.
Sterkte op het werk en geniet van die schitterende zonsopgangen in de ochtend.
We love you en XXX pa en ma -
25 Februari 2014 - 16:00
Patricia Christina De Bordes:
Sis!!! Ja, het is nogal een verrassing ook voor mij. inderdaad een heel goede reden en ik denk dat je ook wel weet wat ie is.
Hoop dat alles goed gaat met je in je heerlijke huissie aan de zee. Hoop dat de kids zich ook goed ontwikkelen. Zodra ik terug ben in Nederland, wil ik je graag weer zien. Hetzij Den Haag, hetzij het Zeeuwse.
dikke kus en weet dat de unseen connect nog steeds voelbaar is ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
