Like 2 go for lunch?

Will, Vineeth, Yanna and all the others this message will get a translation later this day.

Beaver how are you? How was your trip in Vienna and already started to work again. Gaining some big bugs for another beavertracktrail? hahihi

Vineeth how do you do? Where do you stay at this moment? How is work? How is everything with your sister?

Allereerst allemaal ONWIJS bedankt voor jullie lieve berichtjes. Doet me goed om van jullie te horen en het geeft me het gevoel dat jullie allemaal mee zijn. Heerlijk. Ondanks dat ik nog niet eens twee weken hier ben, heb ik het idée al veel langer onderweg te zijn. India neemt je op en zorgt ervoor dat je tijd en ruimte vergeet (als dat in de eerste plaats uberhaupt al bestond!)….

Geruis van bladeren, gedribbel en zacht gepraat, snel rinkelende belletjes rondom vrouwenenkels, golven die in de verte breken en een heerlijke geur van regen die langzaam onder mijn deurtje de kamer binnenkomt. Het is regentijd in India, maar dit is de eerste keer dat ik een zalige warme douche hoor losbreken. Ik zit in mijn kamertje en buiten breekt de hel hevig los. Het onweert ongelooflijk. Ik doe het echt een beetje in mijn broek, maar blijf gefascineerd staan kijken. Ik denk aan de mensen die op straat leven. In gedachten zie ik het weinige dat ze hebben onder het dekzeiltje wegdrijven. Moesoen in India, betekent peddelen! Vooral in de steden schijnt het erg te zijn, omdat de afwatering enorm slecht is.

Terwijl ik schrijf realiseer ik me dat het vandaag weer een zalige dag was. Vanmorgen laat opgestaan, omdat ik het klokje rondgeslapen heb. Om 10.00u gaat mijn mobile.

Hi Vivek here. What are your plans for today? Oooh ik wilde lekker door Mamalla struinen en wat sites bekijken. Maar eerst lekker ontbijten.

Shall we meet for lunch Trisha? Geen problem. Leuk.
Shall I pick u up at one? Geen problem.

Rond 1-en stopt ere en enorme auto, maar omdat ik in gesprek ben met mijn 24jarige Londonse buurjongen, besteed ik er verder geen aandacht aan. Even later rinkelt de telefoon op mijn kamer.

Hello miss, mr. Vivek Sethia has arrived for u!

En daar staat ie dan. Wederom iemand die niet langer is dan ik. (JET STOP MET SMURFEN HUMOR!!!). Goed gekleed. Enorm goed gemanierd. Hij blijkt een prive chauffeur te hebben en absoluut niet zelf te willen rijden in zijn eigen land. De auto is steenkoud en we rijden naar een restaurant waar veel upperclasses komen. Gelukkig ben ik properly dressed. Voor we het beiden weten is de middag al voorbij. Een interessant figuur en erg zorgzaam. Het verbaasd me hoe snel contact gelegd kan worden. Volgend weekend zijn Yanna en ik uitgenodigd voor een avond op stap in Chennai. Want net als in Mumbai en Delhi kan je ook in Chennai blijkbaar leuk op stap. Het is maar net met welke bril ik kijk. Ik kies er op dit moment voor om plezier te hebben, energie op te doen, mensen te ontmoeten en te helpen.

Na de lunch word ik keurig teruggebracht naar mijn hotel. Moe en vol van het eten val ik in slaap om daarna weer de straat op te duiken. Inmiddels kent de halve straat me hier al. Daar bijna iedere vrouwelijke tourist hier half naakt over straat loopt, is het contact dat ik heb anders. Ik heb hele filosofiesessies met de jongeren over leven, liefde en geloof. Uren. Het is mooi om te zien dat hoe verschillend we ook allemaal zijn, gevoelens & behoeften universeel zijn. Dat angst en onbegrip onze grootste verstoorder van een gelukkig leven is. En dat we onder aan de lijn allemaal het motto to love and be loved hebben. Hoe komt het toch dat zo ontzettend veel mensen zo weinig respect hebben voor andere culturen? Hoe kan het dat wij Westerse vrouwen hier halfnaakt rondlopen en niet in de gaten hebben dat ze zichzelf als goedkoop vlees aanbieden. Ik schaam me.

Ik stop mijn mp3-speler weer in mijn oortjes als ik weer op mijn kamertje beland. Barbara Streisand met Somewhere komt als eerste mijn gehoor in. Een moment van alleen-zijn overvalt me. Shit, ik was net zo goed bezig en nu rollen de tranen over mijn wangen. Ik heb alles wat ik wil. Ik ben gezond. Kan reizen en kan gaan en staan waar ik wil. Toch mis ik 1 persoon verschrikkelijk. Wat is het toch met mij? Waarom? Ik ben blij met wat ik bereikt heb en zie ook zeker de verbetering met een 1,5 jaar geleden toen ik eigenlijk helemaal niets meer kon. Maar toch, nu heb ik heel graag mijn soulmate bij me met wie ik mijn gedachten kan delen, even tegen aan kan kruipen, even mee kan knuffelen.

Someday, somehow, somewhere… het zal een reden hebben! Uiteindelijk is het het liedje van Bubl’e dat ik als laatste hoor. Want ook nu weer wekt mijn mobile me weer uit mijn bijna comatueuze slaap. Al 09.30u. Jeetje. Met mijn nieuw aangemeten slakkentempo beweeg ik me naar een zalige plek aan zee om te ontbijten. Ach je moet jezelf kietelen he! Hihi Het geroosterde witte brood en de thee smaken me prima. Zo ontwaken is toch hemels jongens.

Voor ik he tweet komt aan mijn tafeltje een francaise zitten. Ze reist ook alleen. Ze is op haar 9de geadopteerd en is nu 29 jaar later weer terug. Ze is in haar kindertehuis geweest in Bombay in de hoop dat ze herinneren terug krijgt. Maar alles is afgeblokt. Het is een vreselijk stoer wijf en al gauw liggen we paars van het lachen onder de tafel. Aangezien ik al aardig me laat meevoeren of de levensstroom, maar ook gemerkt heb dat ik dan niet altijd gedaan heb aan het eind van de dag wat ik wilde doen, sluit ik mijn ontbijtsessie af en ga op pad. Het is snikheet vandaag en wind is er nauwelijks. Wat een heerlijk land.

Als de zon ondergaat loop ik terug naar mijn plekje. Onderweg praat ik nog hier en daar met mensen. Het is heel normal om niet alleen aan tafel te zitten en alleen eten heb ik eigenlijk nog geen moment gedaan. Aanspraak genoeg. En ik geloof dat daar ook mijn uitdaging in zit. Ook vandaag was weer een leuke dag. Ik heb pasfoto’s laten maken, ik heb de boterbal van Krishna gezien en de daarbij behorende tempels. Ik ben naar het weeshuis van Mamalla geweest en ben erachter gekomen dat het in Udavum echt veel beter was dan wat ik hier zie. Ik heb gezwommen in het zwembad en heb uren zitten kletsen met Praim. Inmiddels is het 1 uur en mijn ogen vallen dicht. Ik ben weer op weg naar dromenland in de hoop dat ik jullie daar in de speeltuin vind.