When the world is shaking!

(Dutch translation, see below)

When the world is shaking…

Last night. Two in the morning. Our well constructed Swiss house is shaking and creaking. Deep dark humming comes out of the mountains. My bed is shaking. While sleeping I think “there the avalanche comes. Straight towards us”… after a while I don’t hear anything, neither feel anything… meanwhile I am wide awake…

Several thoughts cross my mind. For a short while I panic, to fall asleep a little while later with the thoughts ‘if it is my time, it is my time’. It’s not in my hands.

This morning I heard it wasn’t an avalanche, it was an earth quake. Both forces of nature which make us understand where we are in life. I am somewhere on this planet called ‘earth’, a small dot, a little source of energy – part of the big universe and nothing more than that.

Meanwhile my third week started. And despite all the emotions experienced, I am settled pretty well. Just like last time, also this time, certain things keep surprising me. First of all I have to admit that where-ever I am on this planet, everything is a scenario where I seem to be allowed to co-operate as a viewer. Or, where I can chose deliberately (out of my own bubble) to take part in the movie.

Here I am, on top of this big mountain. I am losing slowly my Dutch speediness. Everything moves slower here. Even the bus drives very slowely. Only thing missing is Bob Marley music, empty bottles of rum, rasta hair and a tremendous splif. Also the train is many times in the relaxing mode. Simply because another train full of tourists is going uphill to celebrate their holidays, or a train is going down hills to go home. Again, nobody bothers if you are coming a bit liter or not.

Au contraire moi; the Dutchie who is used to do 1001-things all at the same time, who is used to running, flying and multi-tasking. Once in a while I do feel the adrenaline rush through my body. But it’s only then, when I make a mistake in the bus- / train schedule. It's only then when I have to push myself to the limit with this thin air, to reach the bus fully out of breath – dying for more air – as a hunted goat, on top of the mountain, just on time to reach my Bob-Marley-Relax-Man-Bus. Otherwise I do not experience the adrenaline rush anymore.

Many of you (including myself) were surprised I went back. I have to admit, it’s actually very good I am back. Born as a Dutch with a huge amount of Latina-vibes and an Indian soul, I am learning a lot again! Never say never!

Switzerland is not an easy country. The Swiss are pretty much concentrated on themselves. Don’t allow you easily in their lives. It takes a while, sometimes years, before they invite you into their homes for a cup of coffee/tea. The Swiss are formal. Just like the Germans. On the contrary of the Dutch, who easily tutoye, eventhough they know you not longer than a day. Tutoye is absolutely not done here. In case you get mistaken by accident, they friendly, though firmly, request you to approach with ‘SIE’, the formal ‘you’.

The Swiss have a strong favor for their own people, their own companies and their own products. Ok, I have to be fair here, their chocolates, cheese fondue, raclette is like heaven and can’t be beaten. Their clocks and watches are made like nowhere else in the world (neither in quality, nor in prices). Hence it isn’t easy for foreign companies to penetrate the market.

Perhaps it is this way, purely because Swiss has been shielded for years (literally because of the mountains, and, maybe, because Switzerland has a very strong own economical position. But, for someone coming out of a country where openness, multi-culture and international trade is constantly there, this Swiss mentality is again and again a rock I bump upon, in where I find my own way to work around it anyway.

Cities are most probably much more different than where I currently am. After all I am in a valley. Practical at the end of the Swiss world, almost in Italy. There is only one way up and one way down. Where you pass tiny villages, but no cities. Where since 1930 a train connected the world with this area. Not to forget the fact that voting right for women was introduced very recently (1970!!) in Swiss (even countries as Pakistan, Turkey, Iran and Egypt were earlier; check: http://www.gendergeschiedenis.nl/nl/dossiers/kiesregt.html). Due to the fact that it is rather small here, everything is put under a loop. Whatever you do, whatever you eat, who-ever you know, whatever you say… nothing stays unnoticed. Hence we seasoners remain topic of the day for years if something different-than-different happened… (The emergency-exit-escape which I had to use together with Vera two years back, is still remembered here as if it was yesterday)….

Language is also a nice difference. There where we in Holland love to help our non-Dutchies in responding in English while the non-Dutchies started with their first Dutch-words, here in Swiss it’s an absolute must to express yourself in German (depending on the area you work, it can be French) and there is no way they will respond in English. Wether you are capable in making yourself understandable or not, German is spoken. Basta! (am thankful for the fact that it doesn’t work like that in our team).

In our team we have two Dutchies, one German and one Swiss girl. Also here I experience the differences. Where we are used to do everything together in the Netherlands, everything in debate, everything decided together etc.; it is different here. The Dutch are rather informal. And sometimes it might look like we do not have (work)-etiquettes at all. However, they do exist!!!! There where Dutch people expect their employees to give their opinion, in Swiss it’s not done. There where Dutchies often enough take deciscions themselves, here it’s not ‘quiche’ to do that. Here most of the time the boss will be looked at before something is undertaken.

In other words: long live my foreign experience! I love working in a multicultural environment. I am like a sponge. I am happy with this opportunity, to experience life this way, to learn from life and myself and to get the possibility to grow as a human being, as an individual. I am already looking forward to what life will give me end of April! For sure, I will be back for some time in Den Haag for my belated “Around-the-world-in-one-night-dinner”…

On top of this mountain, miss you all, send you all love and a kiss.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..


Als de wereld op zijn grondvesten trilt…

Twee uur vannacht. Het robuuste Zwitserse huis kraakt aan alle kanten. Diep gebrom vanuit de bergen. Mijn bed trilt. Terwijl ik slaap bedenk ik me ‘daar komt die lawine met alle sneeuw. Recht op ons af’… Na een tijdje hoor en voel ik niets meer… Inmiddels ben ik klaar wakker.

Meerdere gedachten schieten door mijn hoofd. Even een kort gevoel van paniek om vervolgens weer in slaap te vallen met de gedachten dat als het zover is, dan is het maar zover.
Vanmorgen bleek het geen lawine te zijn, maar een aardbeving. Beiden krachten der natuur die ons bewust maken van waar we staan in het leven. Ik ben ergens op deze aardbol, als een klein stipje, brokje energie - onderdeel van het grote universum en niets anders dan dat.

Mijn derde week is inmiddels ingeluid. En ondanks de emoties die ik nog steeds ervaar, ben ik al goed ingeslingerd. Net als vorige keer, zijn ook dit keer een aantal dingen die me opvallen. Allereerst kom ik er wederom achter dat waar je ook bent, alles een scenario is waar we deel van mogen uitmaken of bewust voor kunnen kiezen om vanuit onze eigen bubbel deel te nemen aan die film…

Hier, boven op die grote berg, zit ik dan. Mijn Nederlandse speediness begin ik al aardig kwijt te raken. Alles gaat hier langzaam. Vertraagd misschien wel. De bus rijdt hier op zijn dode gemakkie. Alleen de Bob Marley muziek, lege flessen rum, rasta haren en enorme joints ontbreken op de achtergrond. Ook de trein staat geregeld even in de relaxstand omdat er een trein vol toeristen hetzij nog vakantie gaat vieren, hetzij van vakantie het dal weer inreist; wederom niemand die zich hierover druk maakt of je nu iets later bent of niet.

In tegenstelling tot mij; die Nederlandse die zo gewend is om 1001-dingen tegelijk te doen, te rennen, te vliegen, te multi-tasken. Ik voel die adrenaline stoot zo af en toe nog wel. Maar dat is eigenlijk alleen als ik me vergis in de bus-/treintijden en ik mezelf in deze ijle lucht tot het uiterste moet dwingen om volledig buiten adem – snakkend naar meer lucht – als een opgejaagde berggeit bovenaan die berg net op tijd mijn Bob-Marley-Relax-Man-bus weet te halen.

Velen van jullie (inclusief ikzelf) zijn verbaasd dat ik hier weer terug ben. Echter moet ik bekennen dat het goed is. Als geboren Nederlandse met een flinke dosis Latina vibes en een Indiaase ziel, leer ik wederom ontzettend veel. Never say never!

Zwitserland is geen gemakkelijk land. Zwitsers zijn zeer op zichzelf gericht en laten je niet gauw in hun leven toe. Het duurt soms jaren voordat je ook maar even uitgenodigd wordt voor een kopje thee/koffie. Ze blijven ontzettend formeel. Net zoals Duitsers. In tegenstelling tot de Nederlanders die vaak al beginnen met tutoyeren ook al ken je ze nog geen dag. Tutoyeren is uit den boze hier. Doe je het toch dan wordt je vriendelijk doch dringend verzocht ‘SIE’ (U) te gebruiken.

Zwitsers hebben een sterke voorkeur voor eigen mensen, eigen bedrijven & eigen producten. Eerlijk is eerlijk, de chocolade, kaasfondue en reclatte kunnen niet overtroffen worden. De klokken en horloges worden werkelijk waar nergens anders ter wereld zo mooi gemaakt als hier (noch qua kwaliteit, noch qua prijs). Het is voor buitenlandse bedrijven dan ook niet eenvoudig om hier de markt te penetreren.

Misschien is dit zo gekomen, omdat Zwitserland jaren zo afgeschermd is geweest (letterlijk door de hoge bergen) en omdat Zwitserland wellicht een eigen stevige economische positie heeft. Maar voor iemand die uit een land komt waar alleen maar openheid, multicultuur en internationale handel is, is dit toch keer op keer de letterlijke rots waar ik tegenaan loop en op mijn eigen manier omheen weet te werken. Ik ervaar mijzelf om die reden des te meer en geniet van dat proces volop.

Steden zullen wellicht anders zijn dan waar ik me nu bevind. Ik zit per slot van rekening in een vallei. Praktisch aan het eind van de Zwitserse wereld, bijna in Italië. Waar maar 1 weg naar boven is en 1 weg naar beneden. Waar je wel langs dorpen komt, maar niet langs steden. Waar pas sinds het begin van ong 1930 een treinverbinding is naar Zermatt. Om nog maar te zwijgen over het stemrecht van vrouwen dat begin jaren 70 !!! pas is ingevoerd (zelfs landen als Pakistan, Turkije, Iran, Egypte waren jaren eerder; check: http://www.gendergeschiedenis.nl/nl/dossiers/kiesregt.html) Omdat het zo klein is, ligt alles hier onder het vergrootglas. Wat je doet, wat je eet, wie je kent, wat je zegt… Niets blijft onopgemerkt en wij seizoeners blijven jaren na dato nog gespreksonderwerp als er dan toch iets anders-dan-anders is gebeurd… (De emergency exit escape die ik ooit samen met Vera nodig had, staat hier nog als de dag van gisteren in het geheugen gekerfd van menigeen. Zucht)…

Taal is ook een leuk onderscheid. Daar waar we in Nederland maar al te gauw onze niet-Nederlanders graag een handje helpen door in het Engels te antwoorden i.p.v. Nederlands, is het hier een absolute must om je uit te drukken in het Duits (afhankelijk van het gebied waar je zit, kan het ook Frans zijn). Of je je nu wel of niet verstaanbaar weet te maken, Duits wordt er gesproken. Basta! (godzijdank is dat in ons team niet zo).

Ons team bestaat uit twee Nederlanders, één Duitse en één Zwitserse. En ook hier merk ik de verschillen. Waar wij in Nederland vreselijk gewend zijn om alles samen te doen, samen te overleggen, samen te beslissen, is dat hier anders. Nederlanders zijn informeel waardoor het vaak lijkt dat er geen (werk-)-etiquetten zijn. Echter zijn die er wel! Daar waar Nederlanders bijna vanzelfsprekend verwachten dat een medewerker zijn mening geeft, is dat hier in Zwitserland not-done. Daar waar Nederlanders vaak uit zichzelf een beslissing nemen, is dat hier niet gepast en wordt er vaak gekeken naar de leidinggevende alvorens er iets ondernomen wordt.

Met andere woorden: lang leve mijn buitenland ervaring! ik vind het super leuk om te werken in een multiculturele omgeving. En ben als een spons die alles opzuigt. Ik ben blij dat ik de mogelijkheid keer op keer krijg om het leven op deze manier te mogen ervaren, om van het leven te mogen leren en te mogen groeien als mens, als individu. Ik kijk nu al uit waar het leven mij naar toe brengt eind april! In ieder geval even naar Den Haag voor een verlaat “Around-the-world-in-one-night-dinner”.

Vanaf boven op die berg, lot’s of love and xxx. Dutchie!